03 mei Omtzigt gezien vanuit een Assessment Psycholoog

DISCLAIMER: Dit stuk gaat niet over politiek maar wat er gebeurt als je niet in je kracht staat. Ik heb Pieter gekozen omdat veel mensen zijn verhaal kennen uit de media. Ik haal daar een aantal gebeurtenissen uit om mijn stelling te onderbouwen gezien vanuit mijn werk als Assessment Psycholoog. 

Zag jij de burn-out wel of niet aankomen? De kernvraag hier is; hoe krijg je iemand in de actiebereidheid om zichzelf te helpen…

Een jaar of twee geleden was het land nogal verdeeld en in de problemen en gooide Omtzigt nogal hoge ogen in de media. Hij was een vrij onbekende politicus maar zijn vasthoudendheid, kennis en kunde werden alom geprezen en gewaardeerd. Pieter lijkt sterk te zijn in het zich ingraven en onderdompelen in materie. Hij is in staat om zonder notities de Kamer toe te spreken en bij onderbrekingen weet hij antwoorden te geven die in dossiers staan en die kennis ‘plukt’ hij uit zijn hoofd. Een positie waar hij sterk is en waar hij in zijn kracht staat. 

Vergelijk het wellicht met de Accountmanager die ongelooflijk goed is in zijn werk. Die bij klanten aan tafel zit, ogenschijnlijk alleen koffie drinken, maar ondertussen behaalt hij Target na Target en is bij met recht ‘het beste jongetje van de klas’. Ken je die? Wat willen die jongens liever dan wat dan ook? De volgende stap! En dat is doorgaans Sales Manager. Want ego speelt zeker ook mee. En Sales Manager is de volgende logische stap in hun hoofd. Maar wat houdt Sales Manager eigenlijk in? Feitelijk stuurt die de Accountmanagers aan en hij heeft alleen nog enkele Key Accounts. Maar het grootste deel van de tijd is het verslagen doornemen, rapportages opleveren, cijfers ophoesten… bijna een veredelde boekhouder. Je kunt je afvragen of je Beste Sales Jongetje van de Klas de beste Sales Manager is… en los van de ‘promotie’ of die daar gelukkig wordt. Met een beetje pech komt deze persoon in een neerwaartse spiraal want het werk past niet, de administratieve taken kosten veel energie en de motivatie slibt weg. Het lontje wordt korter, thuis is hij niet gezellig meer en die joviale vent die overal een kopje koffie kan drinken, is ver te zoeken. Met een beetje pech komt hij thuis te zitten en na een paar maanden en wat ‘goede coaching en begeleidingsgesprekken’ gaat hij het weer proberen. Om op den duur volledig af te branden en de handdoek in de ring te gooien. 

Terug naar Pieter. Pieter was de Dossier Tijger en daarmee de Luis in de Pels. Pieter wilde tot het gaatje en hij hield vast als een pitbull. Jammer voor hem strookte dat niet met de zittende macht en het werd ‘functie elders’. Hij liet zich niet kisten en begon een eenmansfractie met één stoel (terwijl hij er vijf had gewonnen voor het CDA). Hij had dus al achterban. Hij had mensen die in hem geloofden. Het kabinet viel. En hij had opties. De vraag die Nederland bezighield… wat gaat Pieter doen? Hij kon zich aansluiten bij een andere partij, hij kon zijn eigen fractie houden… en wellicht net als onze Accountmanager speelde ook zijn ego een beetje mee want hij koos ervoor om ‘het dan maar zelf te doen’. Hij werd partijleider. Van de inhoud naar bestuur. ‘Van een kleine partij’, riep hij steeds. Mogelijk nog met die vijf voorkeurszetels in zijn achterhoofd. 

Maar Nederland besloot massaal op hem te stemmen. Zonder programma, zonder visie, zonder bemensing van posities en zonder ambitie om premier te worden… werd hij bijna de grootste partij. En hij schrok zich lam. 

De Dossier Tijger kon zich niet meer in de inhoud storten, hij moest besturen, hij moest leiden, hij moest onderhandelen en concessies doen. Waar hij altijd in zijn kracht stond in goed/slecht, juist/verkeerd, done/not done… moest hij ineens laveren in 50 tinten grijs. Dat kostte hem moeite want het paste niet. Zijn lontje werd korter, hij was niet meer de leuke papa thuis en hij kon zich niet bezighouden met de inhoud. Hij kwam thuis te zitten.

Net als onze accountmanager kwam hij na de nodige tijd, rust en begeleiding weer terug. En het ging weer even goed. Maar de kern was niet opgelost. De verkeerde man op de verkeerde plek. En de enige logische uitkomst volgde… hij nam ontslag. 

Net als onze Sales Manager. 

En de organisatie heeft nu twee vacatures. Ze zijn hun beste accountmanager kwijt én ze hebben geen Sales Manager meer. 

Zag ik dit aankomen? Ja. Vanaf het moment dat hij zei ‘ik begin mijn eigen partij’ dacht ik… oei. Puur vanuit de Assessment Psychologie gezien. Ik zag tijdens het proces alle signalen van Burn-Out. En jij hebt het vast ook gezien. 

Maar wat doe je eraan?

Ik kan geen burn-out voorkomen bij mensen, toch? 

Tuurlijk zag ik dat het niet goed ging en ik heb dit aangegeven maar hij wilde niet luisteren want ‘het ging wel’ en ‘ik moest me geen zorgen maken’. 

Herkenbaar? 

Lastig om dat gesprek aan te gaan? Geloof me, je bent niet de enige. 

Die gesprekken voeren, zijn lastig. Maar ze moeten wel gevoerd worden. Weet je niet hoe? Vraag dan zelf hulp. Ook jij hoeft niet alle kwaliteiten zelf te hebben! Erken wat je wel en niet kunt. En wat je wil bijleren of eventueel wilt outsourcen. Maar houd jezelf en je team wel in hun kracht.